Μισοτελειωμένο

                                                                           Θλίβομαι.

Ξαφνικά. Δεν κρατάει πολύ.

Η θλίψει με γεμίζει. Κάθεται δίπλα μου, με κοιτά να μαραζώνω.

Με ξέρει, λες και είναι πάντα εδώ. 

Λες και περιμένει να στραβοπατήσω λίγο, λιγάκι για να έρθει μετά να με κεράσει ποτό. 

Σκέφτηκα πως κάποτε αυτό θα το κάνω ιστορία. Οι επικίνδυνες λέξεις τότε δε θα είναι επικίνδυνες. 

Χαρμολύπη ξανά!

Είναι πληγές που δεν κλείνουν. Τις καλύπτω με παλιόρουχα ώστε να μη βλέπω το αίμα.

Δε θέλω να ξέρω τις όμορφες και τις αστείες ιστορίες. Ούτε να θυμάμαι θέλω ονόματα και τίτλους.

Δεν ξεσπάω. Χαμογελάω. Ξέχασα ποιο είναι το χειρότερο...

Πόνος. Άσβεστος, αειθαλής, αιώνιος.

Δικός μου. Κανείς ποτέ δεν θα τον καταλάβει. 

Ο πόνος μου, ο φίλος μου. Ο πόνος μου, βουτηγμένος στον εγωισμό μου -ή ίσως είναι απλώς γνώση, ρεαλισμός. 

Έψαξα για την αλήθεια. Δεν ήμουν έτοιμη.

Κουλουριάστηκα στο κρεβάτι του κι έκλαψα κι έβγαλα ό,τι είχα μέσα μου πάνω στο στρώμα του και φώναξα πνιγμένη στα παπλώματα με πνιγμένη φωνή, πνιγμένη ψυχή, ψυχούλα. 

Να σου πω και το χειρότερο;

Ο πληθυντικός του.