Τρίτη 12 Ιουλίου 2016
Ο θάνατος της Λουζ
/>
Σ' ένα χειρουργείο, κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ
θα βρεθούμε όλοι μαζί.
Θα σας περιμένω καθισμένη
στο μεταλλικό τραπέζι
ενώ θα πιάνετε θέσεις
σιγά σιγά
δίπλα στους καθαρούς τοίχους.
Κι όταν μαζευτείτε όλοι,
με ύφος τελετουργικό
θα πιάσω τα νυστέρια
και θα πράξω αυτό που
προετοίμαζα σε πρόβες και σκέψεις
και πορφυρούς διαδρόμους, ντάλα μεσημερί.
Τσιμπιδάκια, ψαλίδια
-μάλλον δεν θα ξέρω να τα χρησιμοποιήσω
με τρόπο άλλον απ' αυτόν που
ονειρευόμουν κάθιδρη.
Σαν σκίσω τη σάρκα και το δωμάτιο
γεμίσει αίμα
θα σας χαμογελάσω
βαθιά, ως τους αποσβολωμένους οφθαλμούς σας
κι ένα ένα θα αποθέτω
ποικιλόμορφα κομμάτια μου
στο παγωμένο μέταλλο.
Θα ξαπλώσω αιμορραγώντας
κι εσείς, παρακαλώ,
περάστε και συλλέξτε
ό,τι νομίζετε πως
σας ανήκει.
Το αποστεωμένο περιβάλλον
είναι το μόνο
σπίτι
που θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αν είμαι καλεσμένος θα πάρω το μυαλό. Όχι δε θεωρώ πως μου ανήκει σε καμία περίπτωση! Αλλά να ξέρεις πρεπει να 'ναι το πιό όμορφο κομμάτι σου
ΑπάντησηΔιαγραφή