αυτό το κρασί
αυτή η ρυτίδα
το χαντάκι που χαζεύεις
ένα απόγευμα με ήλιο
όλα είναι παιχνίδι, επιμένω
τόσα χρόνια μετά -επιμένω
ή θα σε σκοτώσουν
ή θα σκοτώσεις εσένα
η ηδονή δεν έχει τέλμα
μαρτυράς στο βωμό της
για να θυμηθείς πώς είναι ν' αναπνέεις
μέχρι να σου κοπεί οριστικά η ανάσα
τα σκυλιά γρυλιζουν
στον απέναντι λόφο
η πόρτα θ' ανοίξει
κι ένα άλλο καζάνι θα εμφανιστεί
δεν έμαθες να ζητάς συγγνώμη,
ν' αγαπάς,
ή να συγχωρείς
μόνο αξιώνεις κανονιστικά τα σύννεφα
προβάλλεις τον πόνο στο δέρμα
με την ελπίδα η πληγή που πονάει
να κλείσει
αγνοείς τις ταχυκαρδίες για
ένα ακόμα γράμμα
μια ακόμα σταγόνα
ένα ακόμα σκίσιμο
μια ακόμα τσούχτρα στις κοιλιές σας
που γουργουρίζουν για τα μάτια μου
η άνοιξη αργοπεθαίνει στην ασκληπιού
η άνοιξη αργοπεθαίνει στην ταράτσα
κι εγώ αργοπεθαίνω έξω απ' την πραγματικότητα
που θα 'θελα να μου είχαν χαρίσει
σιχαίνομαι τις ευχές
σιχαίνομαι να μην παίρνω αυτό που θέλω
σιχαίνομαι τα μηνύματά σας
τις φωνές σας στο τηλέφωνο
είμαι ένα κακομαθημένο αγοράκι
που παίζει με τις μπρίζες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου