Τρίτη 24 Απριλίου 2018

σομπερ αζ φακ αναγνώσματα





ένα βράδυ πληροί όλες τις
προϋποθέσεις
για να είναι παραμύθι
γιατί
κάθε βράδυ,
όπως κάθε παραμύθι
έχει αρχή και τέλος
κι όχι μόνο αυτό
ορίζεται χωρικά και χρονικά
μακριά, κάπου -συνήθως
αλλά όχι μόνο αυτό
κάθε βράδυ
είναι ένα μικρό κουτάκι
με μανιβέλα
που το γυρνάς, το γυρνάς
και παίζει τσαϊκόφσκι κι άλλους ρώσους και γάλλους
τέτοιους
και μετά το κλείνεις κι είναι εκεί για πάντα
οι μελωδία κι οι νότες
κι αν το ξανανοίξεις
πάλι εκεί θα 'ναι
όπως κι ένα παραμύθι
θα το αφήσεις πεταμένο να σκονίζεται
κι όταν γυρίσεις 
το εξώφυλλο, ε εκεί θα είναι
κι ύστερα το παραμύθι
έχει τον ήρωα και τον αντιήρωα
κι ο αντιήρωας είναι ο κακός
μα είναι κακός γιατί κάποτε έκλαψε
και πληγώθηκε και μάτωσε
και ήταν λίγο μαλάκας
και τα μάγουλά του κοκκίνισαν
κι έγινε κακός μια μέρα
και τώρα να, αντιήρωας δηλαδή
-πολύ καλύτερα απ' το να είσαι ήρωας που λες
μα εν πάση περιπτώσει, συνυπάρχουν διαλεκτικά
όπως σε κάθε βράδυ οι φιγούρες
ήρωες και αντιήρωες
αν και στο τέλος τι σημασία έχει
-μα δεν είναι μόνο αυτό
γιατί το παραμύθι έχει χρώματα
και μαγεία
έτσι και το βράδυ εχει την υφή
που σε κάνει να νιώθεις
ότι, διάολε, αυτό το συνηθισμένο στενάκι
αυτή η πέρα για πέρα τετριμμένη πόλη
αυτά τα φρεάτια
κυλούν κάπου πιο μακριά απ' τα περιγράμματά τους

κι ύστερα τέλος
λύτρωση το παραμύθι
ύπνος μακάριος το βράδυ
κάλπικες καταλήξεις
όπως τοτε
που έκλαιγες τσιμισκή - βουλγαροκτόνου
γιατί οβερντόουζ, να γιατί
κι όμως, ποιος θα μπορούσε 
να ζήσει χωρίς παραμύθια
ή τέλος πάντων
να πεθάνει δίχως βράδια να θυμάται;

Δευτέρα 16 Απριλίου 2018

η πιο μωβ ιστορια στο επεκτεινομενο συμπαν αμην




βήχω φλέγμα
για ν' αποβάλω τα υγρά και τον ιδρώτα
των γεννητικών σου οργάνων
γράφω λέξεις δύσκολες
λεξούλες
λέξεις ψέματα
λέξεις λέξεις
όχι γιατί δεν τις εννοώ
μα γιατί δεν μπορώ να τις σηκώσω
έτσι, τρέχαμε χαϊδεύοντας τις κάνες
βάζοντας τετάρτη ξανά και ξανά και ξανά
και "ξέρεις, δεν είμαι επαναστατικός"
σκεφτόμουν, που λες, να γράψω μια ιστορία
όπου θα μπορέσω επιτέλους
να σου κολλήσω το όπλο στο κεφαλάκι
αφού πρώτα χαϊδέψω για τελευταία φορά
τις ζωγραφιές σου
αφού ξαναφορέσεις
το χοντρό μαύρο δερμάτινο με τους κόκκινους αγκώνες
ήσουν καλό πορτραίτο ήρωα και είχε πλάκα
όμως και πάλι
δε θα σταματήσω να υποκρίνομαι λυσσασμένα
το πιο γοητευτικό πλάσμα του κόσμου
ακόμα και τη στιγμή
που θα ξεκολλάω
τους καμβάδες
με ψαλίδι
απ' το σώμα σου